HOME!!!

Vandaag eindigde mijn avontuur. We kwamen na een reuzemooie tijd terug aan in ons Belgiëlandje. Ik zou willen zeggen 'moe maar voldaan', maar weet je het smaakt naar meer, dus we houden het op Home Sweet Home.

Als ik ergens weer naartoe ga dan is het Suriname!
Mi lobi you <3

This is life!!! (deel 2)

Vervolg :

We zijn 1 dagje thuisgeweest, voor de was en de plas, om aan het eindwerk te sleutelen en langs te gaan op maxi-care (m'n laatste stageplaats). We waren uitgenodigd voor dag van de verpleging, een echt feest. Alle collega's waren er, we kregen lekker eten en een Suriname-bic als afscheidsgeschenkje. Echt leuk!

De volgende morgend werden we al om 7 uur opgepikt om richting Brownsberg te gaan. Eens in de bushbush aangekomen merkten we het grote verschil tussen en 4x4 en een gewone wagen. De auto trok het niet, doordat het een hele tijd geregend had lagen de schuine stukken er erg slecht bij. Kwakoe, onze coole rasta chauffeur, stapte telkens uit om 'prospectie' te doen en de weg te zoeken. Veel gezoek en geduw later, gingen wij te voet naar boven, om erna gevolgd te worden door een auto die de berg opscheurde. We dachten echt dat de motor zou opsmoren, maar de auto heeft het overleefd. 

Eerst konden we genieten van het uitzicht op Brownsberg, we konden duidelijk het stuwmeer zien met alle kleine eilandjes en schiereilandjes. Na een hele stevige wandeling (m'n tong op m'n tenen en een piepende ademhaling) kwamen we aan de leoval en de ireneval. In beide hebben we gezwommen, want dat is het leukste aan watervallen :D

Vanop bronwsberg trokken we verder naar Ston Eiland ( een soort resort), de 3 meisjes die ons vergezelden op brownsberg waren terug richting Paramaribo gekeerd. Nu bleven we nog over met ons 4, Anke B, Dorien, Ann en ik, begeleid door Fred, onze reisleider. We kregen het huisje aan het water, met 2 schattige kamertjes. Ons balkon kwam uit in het meer, top dus! We genoten van het warme propere water van het stuwmeer. Aan dit mooi meer is echter voor velen een pijnlijk verhaal verbonden. De Surinaamse overheid bouwde in 1964 een stuwdam met krachtcentrale om elektriciteit op te wekken. Voor het stuwmeer lieten ze een rivier uit z'n oevers treden, hierdoor overstroomde op 2 weken een woongebied van wel 35 dorpen en enkele 1000en bewoners. Ook veel natuurgebied en diersoorten gingen verloren. Ter compensatie werden er nieuwe wijken gebouwd, met soms wel 7 dorpen bijeen. Er werd ook stroomvoorziening aan de bevolking beloofd, deze kwam er pas in 2000, dit en de indeling van de nieuwe 'dorpen' zorgde voor veel ontevredenheid. Alle huizen zijn in een rechte straat gezet, terwijl de oorspronkelijke vorm rond was zodat iedereen een oogje in het zeil kon houden en mee op de kinderen kon letten. 

Het meer zit vol eilandjes (de hoger gelegen delen van het natuurgebied), naar een van deze, palulueiland, zijn we op dag 2 gevaren om er te gaan zwemmen.

Na de middag kwamen we aan op Dan ta bai (geluid van de stroomversnelling), onze 2 de slaapplaats, weer een supermooie plek. Zoals de naam doet vermoeden zijn hier veel stroomversnellingen, de ideale plek dus om een keertje te gaan raften. Ik was hier niet zo voor te vinden, we hadden wel een reddingsvest en helm aan, maar toch was het best eng. Uiteindelijk ben ik wel blij dat ik het gedaan heb hoor, maar ik ben toch niet 100% avonturier :p Toch vind ik het een reuzegoed idee van ons om als laatste Boven Suriname te gaan ontdekken!

Na een chille middag en lekker eten, want jeepppsss, Fred kan lekker koken, heb ik de Surinaamse Zouk geleerd. Je denkt dan na een maand Salsa en Zoukles dat je een beetje kan dansen, niets van aan, de Surinaamse versie is helemaal anders. Na een avondje privéles van Fred was ik er helemaal mee weg, ja, als je 3 maanden in Suriname hebt gewoond moet je toch iets kunnen hé!!!

Dag 3 was de trip naar de eindbestemming, eerst met de auto van Dan ta bai naar atjoni. Atjoni is de laatste plek waar je met de auto kan komen, van hieruit wordt alles per boot naar het binnenland vervoert, ook toeristen :p;) Na 3 uurtjes varen kwamen we aan op Apiapaati, een eiland in de Sarmaca rivier, hier brachten we onze 3 laatste nachten door. Het eilandje is van Fred's vader (de gids), hij woont er met z'n 3de vrouw en kinderen. Er overnachten geregeld binnenlandse bewoners op doortocht wanneer het te laat is om voort te varen en een enkele keer toeristen, dit is nl. al erg ver in het binnenland. Op 3 dorpen aan de ene arm van de rivier en 4 op de andere na zijn we aan het einde van de bewoonde wereld. 

Na onze eerste nacht in een hutje met palmbladendak trokken we naar Bendakondé, het dorpje waar onze gids zelf is opgegroeid. Toen we er met het bootje aankwamen moesten we door de blote kindjes en  vrouwen gekleed in doeken met vaak de borsten bloot, die stonden te baden, wassen en af te wassen. Dit was pas een cultuurshock! We werden wel vriendelijk begroet "Wekino?" "Oe Wekiyoo!". In dit dorpje startte onze tocht naar de ananasberg (433m hoog), onderweg kwamen we een heleboel leuke, nieuwe, interessante dingen tegen. Zo 'dronken' we water van een waterliaan en kwamen we een liaanslang tegen die nog banger was dan wij van haar. Een local als gids heeft alleen maar voordelen!!!

De berg had z'n naam niet gestolen, er stonden een heleboel ananassen, waarvan we ook mochten proeven.

Op de top zaten ook erg veel kolibri's die me te snel af waren om er een foto van te trekken :s. 

We hadden een geweer bij, de dorpsbewoners hadden gevraagd vlees mee te brengen. We hebben niets gevangen maar Anke B en ik hebben toch allebei een keertje geschoten om te weten hoe het is. Stiekem nooit gedacht dat ik dit zou durven.

Terug in het dorp aangekomen hoorden we luid gehuil en was er vanalles op til. Er was net een groep mannen aangekomen die een week waren gaan jagen, hiermee wordt de 3 maanden durende rouwperiode afgesloten.Het was gruwelijk om te zien wat ze bijhadden, oa. gevilde aapjes in een net van lianen.

Om te bekomen van onze toch zijn we in de Tapawatravallen gaan zwemmen, ook echt de moeite! Onze 3 avonturiers lieten zich, met zwemvestjes aan, met de stroom naar het eilandje voeren. Tochten door stroomversnellingen zijn toch niet aan mij besteed hoor. Hierna sloten we de dag af zoals dat alleen in Suriname kan: ons wassen in de rivier, gezellig met z'n allen koken, eten en sterrenkijken in het gras. Zalig! Mi lobi you, Sranan!!! (Ik hou van je, Suriname!)

Dag 5 en de zotte morgend, na ons bezoek gisteren aan het dorpje hadden Ann en Anke het niet beter gevonden dan hun lakens om te wikkelen als pangi (doek die de vrouwen dragen). Van het een kwam het ander en uiteindelijk liepen we daar met z'n drietjes in echte pangi, die we te leen kregen van onze gastvrouw met potten op ons hoofd. Fred vond het een leuk idee dat we zo onze dorpswandeling in Bendakondé zouden doen, trok zelf een traditionele outfit aan, ook Dorien kregen we zo ver om mee te doen. Al m'n saramacaanse zinnetjes neergeschreven en ingeoefend vertrokken we naar het dorp. Deze keer werden we echt hartelijk begroet en in tegenstelling tot de vorige dag wilden de mensen nu wel met ons op de foto :D:D

Na een 2de zwempartij in de Tapawatravallen keerden we terug naar ons eilandje, we wasten de pangi, zoals het moet, in de rivier. Na het eten zaten we gezellig rond het kampvuur om alles, maar dan ook echt alles, te weten te komen over de Saramacaanse cultuur. :D

Vol spijt en weemoed keerden we op dag 6 terug naar Paramaribo, ook wetende dat onze tijd in Suriname er bijna opzat. Ooh, ik zou zo in het binnenland willen blijven wonen!

Nu genieten van zon, zee en strand. Het is leuk dat we elkaar nog hebben hier. 't gaat vreemd zijn om terug in België te zijn, maar ik ga ook wel blij zijn om jullie allemaal terug te zien ;)

Tot over een week!

Zonnige groeten! :p

Een vrij bruine Marie-Cathérine

This is life!!! (deel 1)

Aloha andere kant van de wereld!

Met een afscheidsbbq en wat traantjes zijn we in het prachtige Suriname vertrokken. Het voelde toch als het achterlaten van 'thuis', want dat is het in die 3 maanden geworden. 

Na een massa controles en een vlucht van 2u45 zijn we maandag in Aruba gearriveerd. Ik kwam, ik zag en ... ik keurde het goed. Je krijgt direct een tropisch vakantiegevoel, onze kamers staan op een mooi stukje wit strand. We hoeven maar een aantal passen te doen en we zitten in die heldere knalblauwe zee. Klinkt dit goed? Het is meer dan goed, gisteren was het meer dan 35 graden!!! We zijn gaan snorkelen op een rustig strandje en 's avonds in een lokaal restaurantje 'de zeerover' de versgevangen vis van de dag gaan eten. This is life!

School, werken, ... het lijken vreemde termen. Nog een weekje om vollebak te genieten! :)

Ik beloofde jullie mijn avonturen van de laatste weken Suriname te vertellen, bij deze dankzij mijn zee van tijd...

Toen onze stage gedaan was konden we niet wachten om op trip te vertrekken. De eerste die op de planning stond was Nickerie Bigi pan-Blanche Marie. We trokken de eerste dag terug naar het swamp (moeras), hier stapte onze supercoole gids zomaar uit de boot om met z'n blote handen een grote kaaiman te vangen. Een beest van deze omvang hadden we nog niet eerder gezien. Hij vroeg of ik het wilde vastnemen, maar het beest spartelde zo hard en z'n bek was niet dichtgebonden, dus bedankte ik. Je moet niet alles durven hé, de anderen konden het wel aan, bende stoere meiden, of toch voor de foto :p

We kwamen echt prachtige dieren tegen, gieren, arends, en een veld vol reigers. Net een schilderij! Op het einde van onze vaartocht kwamen we op een meer uit waarin huisjes op palen gebouwd waren, in een van deze sliepen we. Als onze hangmatten werden op een rijtje op het balkon gehangen zodat we het uitzicht hadden vanuit ons 'bed' :D Nadat we geïnstalleerd waren gingen we modderbaden, het werd een heus moddergevecht! Terug onderweg van de zee naar ons huisje in het meer zagen we Rode Ibissen vliegen, wohoooww! Jammer genoeg waren we niet snel genoeg voor een foto te nemen.

Na het avondeten zijn we met het bootje het meer opgegaan, we mochten zelf ook een keertje varen. Ik vond een motorbootje besturen toch niet zo simpel als het eruitzag. Anke en ik hebben nog een heel eind terug gezwommen, het was verder dan verwacht dus kozen we op het einde toch voor de makkelijkste oplossing, hup terug in de boot.

De volgende dag was er een van onderweg zijn, bootje, auto, boot, de tussenstop voor het middageten hielden we in Oreala. Dit mooie dorpje staat bekend voor z'n inwoners, indianen met blauwe ogen, zonder dat we het wisten zaten we in Guyana. Uiteindelijk kwamen we aan in Apoera, het dorp waar we 2 nachten bleven. Het was echt een gezellige locatie, voor de sfeer zorgden we zelf. Samen met de zoon van de Surinaams-Nederlandse familie die zich bij ons had aangesloten speelden we 's avonds spelletjes. Groot vermaak!

De volgende ochtend moesten we op tijd vertrekken, want we gingen naar Blanche Marie en dit was 2,5uur rijden. Op zich ok, tot de moment dat er ons werd gezegd dat er telkens 2 vanachter op de plank op de bak van de pick-up moesten zitten. Heu? Ging ons achterwerk niet keizeer doen, en als het zou regenen? Soit, we gingen ervoor, eerst Anke B en Dorien. Zij vonden het erg leuk en hebben er erg lang opgezeten. Onderweg kwamen we een brug tegen waar, op het metalen onderstel na, zo goed als niets van over bleef. We moesten erover. Ann en Anke L namen de bakzitshift over, zij hadden minder geluk. We moesten over een 'weggetje' door de bushbush, steile stukken op,... een echt avontuur. 

Na deze helse rit door slijk en woud wachtte het hoogtepunt van onze trip. Een halfuurtje wandelen bracht ons aan de Blanche Marie vallen, niet alleen de grootste watervallen van Suriname, volgens mij ook van de mooiste!!! We zijn er-uiteraard- ook in gaan zwemmen! Op de terugrit startten Anke B en ik in de bak, links, rechts, duiken, opgepast tak! Maar oh zo'n mooi uitzicht, the real adventure!

De volgende dag eindigde onze trip met een lange terugrit, onderbroken door een middagpauze aan een soort krijtrotskust ( de naam ontgaat me). De zachte stukken worden door de indianen als zeep gebruikt, uiteraard hebben we het ook getest. Hou het voor mij maar op onze zeep, anders is m'n huid op den duur schuurpapier :p

In het volgende bericht doe ik verslag over m'n laatste trip, anders wordt het hier te lang ;)

Zoen!
Marie-Cathérine in het aards paradijs

afscheid van Suriname :'(

Hejhej,

De laatste weken zijn voorbij gevlogen!! Ik heb echt genoten van elke moment die we in dit mooie land mochten doorbrengen. We zitten nu in de inpakroes dus een fijn verslagje van de laatste tripjes volgt nog de komende dagen.

Maandagochtend vliegen we naar Aruba, van een goede afsluiter gesproken ;)
Toch vertrek ik hier, en ik duidelijk niet alleen, met pijn in het hart! We gaan niet alleen het mooie land en de gastvrijheid missen, maar ook alle leuke mensen die we hier hebben leren kennen :'(

Doe moendoe! (tot ziens in het saramacaans)

Een heleboel uitstapjes! :D

Hallo!

Fawaka? (hoe gaat het?)

Jullie hebben weer een hele poos niet van me gehoord, ondertussen zit mijn stage erop en ben ik helemaal klaar om met volle teugen te genieten van de volgende 2 weken die me hier nog resten.

Morgen vertrek ik voor vier dagen op trip, eerst gaan we naar Nickerie, de 2de stad in Suriname en daarna trekken we naar Blache Marie, dé grootste surinaamse watervallen. Ik heb me een hangmat gekocht en ben er helemaal klaar voor!

Ondanks het schoolwerk hebben we van elk vrij moment genoten :D
Zo zijn we de agro-beurs gaan bezoeken, hier hadden ze veel mooie Surinaamse zelfmaak. Van schoeisel tot hoofddoeken en juweeltjes, het kon ons hartje bekoren! ;)



De dag erna gingen we op avondtrip. Met een bootje trokken we erop uit om dolfijnen te gaan spotten, ze zagen er wat anders uit dan die in de zoo, maar daarom niet minder. Het was echt super om deze kleinere soort  vlak voor de boot voorbij te zien zwemmen. Nadat we bij een hindoestaans gezin hadden gegeten gingen we op een kleiner bootje verder om kaaimannen te zoeken. Dit was best wel spannend, we moesten het swamp (moeras) op in het pikkedonker, gelukkig waren we hier bij daglicht al geweest op onze tocht naar matapica. En ja o ja, we hebben zelfs 2 kleine kaaimannen vastgehad!!! Ik moet bekennen dat ik echt geen held ben, ik twijfelde eerst en vond die beesten maar vies aanvoelen. Hierbij ineens het bewijs dat ik het heb gedaan ;)

Zondag gingen we naar colakreek, een natuurlijke zwemvijver met colakleurig water. De rit heen was een avontuur op z'n eigen, onze taxi-chauffeur werd aan de kant gezet voor te snel rijden. Voor de keer dat de politie in Suriname werkt doen ze het ineens goed hoor! :s
Toen we aankwamen regende het, dan weer zon, dan weer regen. We hebben ons een hele tijd kunnen vermaken met de glijbaan die er was. 's Middags regende het nog steeds, toen was de leut er echt wel af en zijn we toch maar huiswaarts gekeerd. Ja, ook hier is het soms slecht weer, maar ssshhhttt! De temperatuur maakt alles goed ;)

Maandagavond 30 april hebben we voor het eerst in ons leven Koninginnendag gevierd, daarvoor moet je in Suriname zitten hé ;)

1 mei gingen we naar de vlindertuin, onze voeten hebben het geweten. Jaja, je kan er met de bus naartoe. Zoek maar eens een bus op een feestdag, laat staan een surinaamse bus op een feestdag. We hadden het na een hele poos zoeken bijna opgegeven toen er een bus langsreed, gelukkig de juiste bus! Aangekomen in lelydorp moesten we nog een heel eind stappen. Wij, pfff, slefslef (dat hebben we van de surinamers geleerd), ernaar toe. Maar, ooh, het was ons doorzettingsvermogen meer dan waard!
We zagen er zoveel mooie vlinders, we kregen een hele rondleiding in de kwekerij, mochten zelf in een kooi met honderden mooie vlinders. Wel, als de hemel bestaat heb ik daar een stukje ontdekt! Er waren ook schildpadden en slangen, het was een hele fijne uitstap!

Gisterenmorgend zijn we gaan souvenirshoppen :D Moest ook gebeuren hé, want het einde komt in zicht. In de namiddag nam Ferdie (huisbaas) ons en Anke L mee over het water. Hier bezochten we een oude koffie- en cacaofabriek, we werden rondgeleid door iemand die er zelf gewerkt heeft. Daarna reden we door naar Nieuw-Amsterdam, hier bezochten we het openluchtmuseum dat een fort was in de oorlog. Hier bezochten we ook een gevangenis die van 1872 tot 1962 gebruikt werd voor slaven en criminelen. Als afsluiter van deze uitstap werden we nog getrakteerd op een saoto (zoute soep) en baka bana (warme banaan in een deegjasje), mmm!!!

Vanmorgend stonden we om 6 uur op, op een zondagmorgend, goed zot zeg ik u! We wilden zo graag een zangvogelwedstrijd zien. Overal zie je vogels in kooitjes, ze hangen aan een spijker buiten aan de huizen, mensen rijden ermee rond op de brom (surinaams voor brommer, integratie hé ;)) en dat terwijl ze niet eens met hun hond gaan wandelen. We hoorden dat er elke zondagmorgend een wedstrijd was, dus wekker gezet en hup ernaar toe. Niets te zien! Dan zijn we maar wat aan het water gaan zitten voor de zonsopgang en trakteerden we onszelf erna op een ei met spek als goed zondags ontbijt :D

Je ziet, het is hier goed, heel goed en na de tripjes waarschijnlijk nog beter. Er zijn wel een paar redenen waarvoor ik naar huis wil komen hoor: een goei warm bad, ik heb me al meer dan 2 maanden met koud water gedouchet en het went niet! Frieten met vol-au-vent, want de frieten trekken hier op niets en vol-au-vent kennen ze niet. Een dagje shoppen zonder nageroepen en nagefloten te worden. En natuurlijk voor alle fijne mensen die ik al die tijd heb moeten missen!

Ik heb nog eens de moeite gedaan wat foto's op picasa te zetten: https://picasaweb.google.com/105672154452967551072

Tot de volgende!
Marie-Cathérine